متن مصاحبه خانم دکتر جباری (دانشجوی سال آخر) با پروفسور جیم پری (استاد فلسفه (قبلا، دانشگاه لیدز: حال حاضر، دانشگاه چارلز پراگ) :
تشویق کردن و شعار دادن توسط جمعیت حاضر در روز مسابقه بسیار جالب و حیرت انگیز است که باعث می شود بازیکنان تلاش بیشتری در میدان رقابت بکنند و هوادار و بازیکن با هم متحد باشند.
اما، بین تشویق تیم خود و تشویق علیه تیم دیگری تفاوت وجود دارد. مثلا، وقتی بازیکن تنیس در حال زدن سرویس است هر گونه تلاش برای به هم زدن حواس او، بی احترامی به ورزش است و بیانگر نگرشی ناپسند در ورزش می باشد.
حتی شرایط بدتر از این را نیز می توان متصور شد. شعار دادن علیه تیم مقابل که ماهیت شعار ورزشی نیست بلکه نوعی توهین به شان و مقام گروه های خاصی در جامعه است. مثلاً، توهین های نژادی، قومی، و مذهبی که در جامعه می بینیم در ورزش نیز خود را نمایان می کنند. چنین چیزی غیرقابل تحمل است.
بذارین آنچه مشابه اتفاق در لیگ شما بوده است را در لیگ اسکاتلند مثال بزنم.
شعارهای مذهبی در گلاسکو ممنوع شده است. جایی که سلتیک با پیشینه کاتولیکی مقابل رنجرز پروتستانی صف آرایی می کند. طبق تدابیری که اتخاذ شده است با افراد خاطی برخورد می شود و آن ها از بودن در استادیوم محروم می شوند. همچنین، باشگاهها و بازیکنان بخاطر عدم کنترل هواداران جریمه می شوند.
اما آنچه حرف آخر من است تاکید بر این دارم که ورزش جوانمردانه نیازمند به شرایط تساوی و احترام به یکدیگر است. ماهیت دنیای ورزش بر بنیان اخلاق است به همین خاطر باید اصول اخلاقی همچون احترام، شان و عدالت حفظ شود.
