متن مصاحبه خانم دکتر جباری (دانشجوی سال آخر) با پروفسور لو کرفت ، استاد فلسفه ورزش دانشگاه لیوبلیانا (اسلوونی):
اواخر آبان ماه امسال، هشتمین کنفرانس بین المللی علوم اجتماعی ورزش به میزبانی اصفهان برگزار شد. در بین کنفرانس های بین المللی ورزشی، این کنفرانس به دلیل تعدد مهمانان خارجی و بالاخص حضور رئیس انجمن جامعه شناسی از اهمیت خاصی برخوردار بود.
با یکی از مهمانان مدعو، پروفسور کرفت، صحبتی درباره کم و کیف این کنفرانس و مقایسه آن با کنفرانس های بین المللی در کشورهای دیگر داشتیم که در ادامه می خوانید.
سوال: هدف از این مصاحبه بررسی نقاط ضعف و قوت کنفرانس است تا در آینده به نحو بهتری بتوان آن را برگزار کرد. چه چیزی نظر شما را در این کنفرانس جلب کرد؟
جواب: جالب ترین چیزی که می توانم بیان کنم حضور خوب دانشجویان دکتری در پنل های سخنرانی بود. برایم تحسین برانگیز بود که دانشجویان دکتری در ایران مطالعات خوبی دارند. مورد بعدی، موضوعات مقالات بود که برای من بسیار جالب بودند که نشان می داد ایرانی ها در پژوهش تلاش می کنند. نهایتا، حضور زنان محقق نیز نکته مثبت دیگر بود.
سوال: آیا نقاط ضعف یا کمبودی بود که بخواهید اشاره کنید؟
جواب: در کل، تجربه خیلی خوشایندی از این سفر داشتم. منتها انتظار داشتم تعداد مهمانان خارجی بیشتر باشد. افرادی بیشتری از غرب می توانستند شرکت کنند. جدای از آن، فکر می کردم حداقل از آسیا افراد زیادی را ملاقات کنم؛ از کشورهایی مثل چین، هند، افغانستان، … کشورهای عرب! می دانم مشکلاتی وجود دارد ولی شاید فرصت خوبی بود تا محققان بیشتری از کشورهای مسلمان حضور یابند.
سوال: پرسش و پاسخ در پنل ها و بحث و گفتگو به چه نحوی بود؟
جواب: فرهنگی که در غرب وجود دارد این است که ما وقت بسیاری بر سر سوال و بحث و گفتگو می گذاریم. بعد از سخنرانی ها، سوالات بسیار می پرسیم و با هم گفتگو می کنیم. ولی در کشورهایی مثل چین یا ژاپن، شما سوال بکنید آن ها فکر می کنند شما می خواهید ایراد بگیرید و زیاد برایشان جالب نیست. منتها در ایران، وضعیت متعادل بود: یعنی مابین فرهنگ غرب و فرهنگ شرق. البته ما، قبل از آغاز کنفرانس به علت محدودیت زمانی هماهنگ کرده بودیم تا فرصت پرسش و پاسخ محدود و معین باشد.
سوال: در خصوص ارتباطات و زبان برمی گردد. آیا این مهارت را در بین ایرانیان دیدید؟
جواب: جالب است بگویم در چین هیچ یک از افراد آکادمیک، بالاخص افراد مسن، به انگلیسی صحبت نمی کنند اما دانشجویان و استادان جوانتر کاملا به انگلیسی مسلط هستند. در ایران، برعکس بود. استادان به خوبی انگلیسی صحبت می کردند و دانشجویان مشکل زبان و برقراری ارتباط داشتند. به نظرم باید بیشتر بر روی مهارت زبان و بالاخص زبان تخصصی در حیطه علوم ورزشی و اجتماعی کار کنند. یکی از مشکلات دیگر این است که معمولا دانشجویان هراس دارند تا سوالات خود را بپرسند و بیشتر ترجیح می دهند شنونده باشند. ما برای حل این مشکل، معمولا سعی می کنیم کنفرانس های بین المللی دانشجویی برگزار کنیم. البته به علت مشکل هزینه، این کنفرانس ها معمولا با حضور دانشجویان کشورهای همسایه برگزار می شود. آن ها در این کنفرانس ها یاد می گیرند چگونه بر خود مسلط باشند، سوال بپرسند و ارتباط برقرار کنند.
سوال: در آخر مخصوصا با توجه به این که در کشور ما، رشته شما یعنی فلسفه ورزشی وجود ندارد اگر توصیه ای دارید بفرمایید.
جواب: بله. در ایران متوجه شدم شما رشته فلسفه ورزشی ندارید ولی اگر از اساتید شما یا پژوهشگرانتان کسی علاقمند باشد من می توانم کمک کنم که این رشته در کشور شما شکل بگیرد. قبلا چنین تجربه ای را در کشور ترکیه داشتم و توانستیم فلسفه ورزشی را در دانشگاه آنکارا راه اندازی کنیم. امیدوارم که توانسته باشم سوالاتتان را به خوبی پاسخ بدهم.