روش آب نشان دار برای اندازه گیری کل انرژی مصرفی به عنوان استاندارد طلائی جهت تعیین نیاز به انرژی و تعادل انرژی در انسان به کار می رود. ای روش اولین بار در سال 1982 در مورد انسان به کار رفت و از آن زمان دانشمندان بانک اطلاعاتی قابل استفاده ای برای تعیین توصیه های دریافت انرژی تهیه کردند. اساس این روش ، محاسبه دی اکسید کربن تولید شده با استفاده از تفاوت بین میزان دفع هیدروژن و اکسیژن بدن است. پس از تجویز دهانی مقداری آب نشان دار شده با دوتریوم اکسید و اکسیژن ، دوتریوم اکسید به شکل آب و اکسیژن 18 به شکل آب و دی اکسید کربن از بدن دفع می شوند. طی 10 تا 14 روز میزان دفع دو ایزوتوپ با نمونه برداری دوره ای از آب بدن (ادرار، بزاق و پلاسما) اندازه گیری می شود. تفاوت بین دو میزان دفع، مقدار تولید دی اکسید کربن را نشان می دهد و سپس با استفاده از روش استاندارد کالری متری غیر مستقیم از دی اکسید کربن تولید شده برای محاسبه ی کل انرژی مصرفی استفاده می شود.
روش آب نشان دار مزایای متعددی دارد که آن را برای اندازه گیری کل انرژی مصرفی در جوامع مختلف روش مفیدی می سازد. اولاً این روش مقدار مصرف انرژی را که شامل کل انرژی مصرفی، مصرف انرژی استراحت، اثر گرمایی غذا و گرمازایی فعالیت می باشد، مشخص می کند. استفاده از این روش ساده است و فرد قادر به انجام فعالیت های عادی روزانه ی خود در طول اندازه گیری است. بنابراین ، این روش مقدار کل انرژی مصرفی روزانه فرد را نشان می دهد و برای شیر خواران، کودکان خردسال، سالمندان و افراد ناتوان که نمی توانند به راحتی شرایط سخت اندازه گیری اکسیژن مصرفی را تحمل کنند، مناسب است. همچنین ، با روش آب نشان دار تخمین دریافت انرژی در روش های یادآمد یا یادداشت خوراک و انرژی مصرفی در فهست فعالیت های بدنی قابل اعتبار سنجی است. از همه مهم تر، این روش درست است و دقت 2 تا 8 درصد دارد.
به دلیل هزینه ی بالای ایزوتوپ های پایدار و نیاز به افراد متخصص که با اسپکترومتر جرمی گران قیمت و بسیار پیچیده برای آنالیز غنی سازی ایزوتوپ کار می کنند، این روش برای تحقیقات مناسب تر است. این محدودیت ها سبب می شود روش آب نشان دار برای پزشکان کاربرد روزمره نداشته باشد. اما تحقیقات انجام شده با این روش، داده هایی را فراهم کرده است که از آن ها برای تنظیم معادلات پیش بینی جهت برآورد کل نیاز به انرژی استفاده شده است. این معادلات فقط به عنوان راهنما یا نقطه ی شروع استفاده می شوند و پس از آن فرد کاملاً تحت نظر قرار گرفته و مداخلات لازم برای ارتقای وضعیت تغذیه ی مناسب برای او صورت گیرد. همانند بسیاری از معادلات، این معادله ها نیز برای افراد سالم کاربرد دارد و برای افراد بیمار، مجروح یا کسانی که به حمایت های ویژه ی تغذیه ای احتیاج دارند ، قابل استفاده نیستند.
